Loslaten
Meer dan 14 jaar hebben wij met elkaar gedeeld. Gevonden in het asiel in Alkmaar, circa 9 maanden oud want exacte gegevens waren niet beschikbaar. De Jack Russel was toen erg in de mode en naar alle waarschijnlijkheid zat je daar, omdat je toch wel erg groot werd voor een Jack Russel. Kruising tussen en Fox & Jack, maar meer Fox, die als een stuiterbal van plezier maar bleef springen, wat niet erg hielp toen ik je trachtte te leren naast de fiets te rennen.
Je ging overal mee naar toe, de kroeg in, mee naar werkdiners en afhankelijk van hoe chique het restaurant was bleef je of onder de tafel keurig wachten totdat iemand z'n eten niet meer op kon, of je werd gewoon meegenomen de keuken in. Dagen zeilen, waarna je wiebelend weer op de kade stond. Hele einden rennend van het ene dorp naar het andere, naast ons op de skeelers. Lange autoritten, korte bus, tram & treinritten, de boot, behalve het vliegtuig heb je alle vervoermiddelen gedaan.
Je was het toonbeeld van een goedluisterende hond, de kinderen daardoor ook, want bij 1 keer ' blijf' bleef het hele regiment altijd keurig staan. Je hebt kinderen van hun angst voor honden laten verdwijnen, waar jijzelf natuurlijk ook gewin bij had, want dan werd je weer door ze uitgelaten. Altijd vrolijk, een inbreker zou je met hetzelfde enthousiasme ontvangen hebben als een vriend. Je had een hekel aan Sinterklaas en standbeelden, wat nog wel eens leidde tot een bijna hartverzakking van de niet bewegende oma's en opa's in het park of een luide blafsessie tegen een onvermurwbaar standbeeld. Water vond je vreselijk, zwemmen? het idee alleen al, regen was al erg genoeg.
Maar de koek is op, je kan niet meer en vandaag aan het einde van de dag zal je inslapen en ik vind dat ontzettend moeilijk. Ik had de stille hoop dat je vannacht zelf zou gaan, maar ja zoals een terrier betaamd blijf je vechten. Ik hoop dat je het leuk vond bij ons, wij (en vele anderen) hebben in iedergeval enorm van je genoten.
Dag Tom.
Je ging overal mee naar toe, de kroeg in, mee naar werkdiners en afhankelijk van hoe chique het restaurant was bleef je of onder de tafel keurig wachten totdat iemand z'n eten niet meer op kon, of je werd gewoon meegenomen de keuken in. Dagen zeilen, waarna je wiebelend weer op de kade stond. Hele einden rennend van het ene dorp naar het andere, naast ons op de skeelers. Lange autoritten, korte bus, tram & treinritten, de boot, behalve het vliegtuig heb je alle vervoermiddelen gedaan.
Je was het toonbeeld van een goedluisterende hond, de kinderen daardoor ook, want bij 1 keer ' blijf' bleef het hele regiment altijd keurig staan. Je hebt kinderen van hun angst voor honden laten verdwijnen, waar jijzelf natuurlijk ook gewin bij had, want dan werd je weer door ze uitgelaten. Altijd vrolijk, een inbreker zou je met hetzelfde enthousiasme ontvangen hebben als een vriend. Je had een hekel aan Sinterklaas en standbeelden, wat nog wel eens leidde tot een bijna hartverzakking van de niet bewegende oma's en opa's in het park of een luide blafsessie tegen een onvermurwbaar standbeeld. Water vond je vreselijk, zwemmen? het idee alleen al, regen was al erg genoeg.
Maar de koek is op, je kan niet meer en vandaag aan het einde van de dag zal je inslapen en ik vind dat ontzettend moeilijk. Ik had de stille hoop dat je vannacht zelf zou gaan, maar ja zoals een terrier betaamd blijf je vechten. Ik hoop dat je het leuk vond bij ons, wij (en vele anderen) hebben in iedergeval enorm van je genoten.
Dag Tom.
