Handen in beeld : Pinky promise
Bij handen in beeld plaats ik een foto waarbij de handen of vingers
centraal staan. De foto wordt gekoppeld aan een thema of situatie die op
dat moment bij mij speelt, in combinatie met handlijnkunde.
afbeelding via Favim, bron onbekend
Voor het eerst heb ik meegemaakt hoe het is wanneer je niet kunt spreken. Dit kwam niet omdat iemand mijn mond met duct tape had dichtgeplakt maar door een keelontsteking.
Nu is praten in mijn vak een vrij essentiële voorwaarde zodat je tijdens een consult ook het een en ander kunt vertellen, helaas, dat ging dus niet deze week. Maar ook niet de telefoon opnemen, iets vragen, of antwoord geven.
Ik werd bijzonder bedreven in het knippen met m'n vingers als ik iemands aandacht nodig had, zag er vrij decadent uit maar was noodzakelijk vond ik zelf. Mijn handschrift was volgens de kinderen niet te lezen waardoor het vaak een raadspel werd, heel vermoeiend. De hond gaf het helemaal op en besloot om maar gewoon stil te blijven liggen aan m'n voeteneind, want die begreep helemaal niets meer van mijn aanwijzingen. En met manlief & moeders communiceerde ik door met mijn hoofd te schudden of te knikken.
Al met al zette dit hele gebeuren mij wel tot denken over hoe vanzelfsprekend ik bepaalde handelingen zoals spreken dus vind. Er zijn natuurlijk plenty mensen op de wereld die niet kunnen spreken, hetzij omdat ze dat letterlijk niet kunnen of omdat anderen hen de mond snoeren en dus niet vrij uit kunnen spreken. Hoe dan ook, het is verre van vanzelfsprekend.
Waar vinden we spreken - communiceren terug in de handen? Nou vooral in de mercuriusvinger - de pink. Deze vertelt de wijze waarop jij communiceert met de buitenwereld en je intieme relaties. Wil een lange pinkvinger dan zeggen dat je goed kunt communiceren en een kleine niet? Ja op zich wel, maar dit is natuurlijk ook afhankelijk van andere facetten in je handen die dit kunnen verzwakken of versterken.
Ikzelf ben gezegend (ahum) met bijzonder kleine pinken. Een gemiddelde pink hoort ongeveer tot het bovenste kootje van je ringvinger te komen en die van mij komt nog net op de helft van het tweede. Wil dat dan zeggen in mijn geval dat ik niet kan communiceren, uiterst verlegen ben? Dat zou toch niet handig zijn in dit vak. Nou nee, verlegen niet, en ik kan ook prima communiceren zolang het maar niet over mij gaat. En dan heb ik het niet over mijn mening uiten, want daar ben ik ook bijzonder helder & duidelijk in. Maar als het gaat over wat ik voel, nou....dat gedeelte laat ik liever in z'n geheel achterwege.
Dus, hoe naar het ook was, het heeft ook geleid tot een 'pinky promise' met mijzelf, dat zolang ik kan spreken ik daar dan ook maar gebruik van moet maken en mijn intimi wat vaker een kijkje in de keuken geef, soms, af en toe, beetje bij beetje.
Voor het eerst heb ik meegemaakt hoe het is wanneer je niet kunt spreken. Dit kwam niet omdat iemand mijn mond met duct tape had dichtgeplakt maar door een keelontsteking.
Nu is praten in mijn vak een vrij essentiële voorwaarde zodat je tijdens een consult ook het een en ander kunt vertellen, helaas, dat ging dus niet deze week. Maar ook niet de telefoon opnemen, iets vragen, of antwoord geven.
Ik werd bijzonder bedreven in het knippen met m'n vingers als ik iemands aandacht nodig had, zag er vrij decadent uit maar was noodzakelijk vond ik zelf. Mijn handschrift was volgens de kinderen niet te lezen waardoor het vaak een raadspel werd, heel vermoeiend. De hond gaf het helemaal op en besloot om maar gewoon stil te blijven liggen aan m'n voeteneind, want die begreep helemaal niets meer van mijn aanwijzingen. En met manlief & moeders communiceerde ik door met mijn hoofd te schudden of te knikken.
Al met al zette dit hele gebeuren mij wel tot denken over hoe vanzelfsprekend ik bepaalde handelingen zoals spreken dus vind. Er zijn natuurlijk plenty mensen op de wereld die niet kunnen spreken, hetzij omdat ze dat letterlijk niet kunnen of omdat anderen hen de mond snoeren en dus niet vrij uit kunnen spreken. Hoe dan ook, het is verre van vanzelfsprekend.
Waar vinden we spreken - communiceren terug in de handen? Nou vooral in de mercuriusvinger - de pink. Deze vertelt de wijze waarop jij communiceert met de buitenwereld en je intieme relaties. Wil een lange pinkvinger dan zeggen dat je goed kunt communiceren en een kleine niet? Ja op zich wel, maar dit is natuurlijk ook afhankelijk van andere facetten in je handen die dit kunnen verzwakken of versterken.
Ikzelf ben gezegend (ahum) met bijzonder kleine pinken. Een gemiddelde pink hoort ongeveer tot het bovenste kootje van je ringvinger te komen en die van mij komt nog net op de helft van het tweede. Wil dat dan zeggen in mijn geval dat ik niet kan communiceren, uiterst verlegen ben? Dat zou toch niet handig zijn in dit vak. Nou nee, verlegen niet, en ik kan ook prima communiceren zolang het maar niet over mij gaat. En dan heb ik het niet over mijn mening uiten, want daar ben ik ook bijzonder helder & duidelijk in. Maar als het gaat over wat ik voel, nou....dat gedeelte laat ik liever in z'n geheel achterwege.
Dus, hoe naar het ook was, het heeft ook geleid tot een 'pinky promise' met mijzelf, dat zolang ik kan spreken ik daar dan ook maar gebruik van moet maken en mijn intimi wat vaker een kijkje in de keuken geef, soms, af en toe, beetje bij beetje.