handen in beeld: Ingehaald
Het lijkt erop dat ik mijn eigen verjaardag dit jaar maar niet wil onthouden. Al bladerend door m'n agenda geef ik die dag op als optie om af te spreken met anderen en bedenk me dan... er was iets met die dag, oja ik ben jarig! Op het schoolplein wordt ik aangesproken 'nou vrijdag he' en ik had geen idee waar ze het over had, wat is er vrijdag dan? 'Je verjaardag!' Ohja. Mijn kinderen staren me vol onbegrip aan wanneer ik het aan tafel vertel, hoe kan je dat nou vergeten?
Nou zijn verjaardagen sowieso niet zo mijn ding en ik onthou ze (op een paar uitzonderingen na) ook echt niet zonder hulpmiddel. Maar er speelt onbewust volgens mij iets anders. Zowel in de tarot als in de numerologie hebben levensjaren een specifiek thema, en uiteraard weet ik wat mijn thema is dit komend levensjaar en kennelijk bevalt ie me niet. Loslaten wat niet langer meer bij me past, daar gaat het het komende jaar over. Werk, projecten, liefde & relaties noem maar op de hele mikmak. En dan hebben we ook nog eens na 30 jaar ofzo de strenge planeet Saturnus in Schorpioen. Ik zag 'm al aankomen dus in mijn hoofd liep ik overal doorheen. M'n werk vind ik helemaal top, ben volledig in m'n element. Projecten...ja, in sommige mag wel wat verandering. Liefde, 'still in love' met mijn man dus wijzigingen op dat gebied zijn zwaar ongewenst zelfs. Relaties, nou ja, met mijn hoeveelheid kransen op m'n vingers is mijn groep 'echt dierbare vrienden' niet heeeel groot, maar ok ik hield ze stuk voor stuk tegen het licht en conclusie: allemaal houden, heel graag zelfs, niks aan veranderen. ZO, dacht ik praktisch als ik ben, dat hebben we ook weer gedaan.
Wat blijkt... en natuurlijk weet ik dat ook wel, werkt het niet zo. Al fietsend terug naar huis na een afspraak met één van mijn vrienden, merk ik dat er iets niet klopt. Er is iets veranderd, het is er niet meer, de connectie tussen ons is weg. Ik ben totaal verbouwereerd, hoe dan? Dit kan niet, het moet terugkomen, nu! Maar het is nog steeds niet terug en het vervelende is, ik WIL dat het terugkomt, want het was goed. Word ik hier verdomme ingehaald door het universum, of hoe zit dat?! I'm not amused at all en mijn hoofd weigert om nu al los te laten.
Waar vinden we 'loslaten' terug in de handen. Mensen met een kort tweede kootje van de Mercuriusvinger - pink, en dat wil zeggen dat dit kootje kleiner is dan het onderste en het bovenste, kunnen moeite hebben met loslaten. Ook een stevige knokkel tussen het onderste & middelste kootje bij de Saturnusvinger - middelvinger markeert het liever vast willen houden aan het oude. Dus, ik zou zeggen....geef het tijd, wen aan het idee. Wie weet.....