handen in beeld: is het oke?
Bij handen in beeld plaats ik een foto waarbij de handen of vingers centraal staan. De foto wordt gekoppeld aan een situatie of thema wat op dat moment bij mij speelt, in combinatie met handlijnkunde.
foto via Favim bron onbekend
Enige weken geleden hadden Mo & ik voor Liefgoed (mijn andere bezigheid) een interview gegeven aan het Parool met fotograaf en al. Dagen van spanning volgden, wanneer zou het geplaatst worden. Eerste planning was de zaterdag maar er bleek onvoldoende ruimte, toen de maandag maar toen gaf Bono opeens een optreden, toen de dinsdag maar nee, en toen werd het stil, heel stil, zo stil dat we het ergste vreesden. We werden gerustgesteld door het Parool dat het er zeker in zou komen, alleen wanneer viel niet te zeggen.
Tja, dat is natuurlijk vreselijk voor iemand zoals ik die graag de controle houdt. Ik heb niet voor niets zo'n lekkere horizontale lijn op m'n Jupiterberg, ook al is het er maar 1 het is dan wel een dikke. Dus ik had de keuze tussen hoop en loslaten en aangezien ik een hekel heb aan 'hoop' want dat geeft bij mij aan dat ik er helemaal geen invloed op kan uitoefenen koos ik voor loslaten, want daar kon ik in iedergeval iets mee. Nou ja, loslaten, voor zolang dat dan duurt bij mij, want ik zou mijzelf niet zijn als ik dan uiteindelijk een week later toch een mailtje stuur, zij het met veel humor, ook al heb ik de lus van humor niet in mijn handen, het sloeg wel aan. En snel, want we kregen direct de melding dat het de volgende dag geplaatst zou worden.
Spanning alom, we durfden het niet echt te melden, want ja, de vorige keren ging het ook niet door en stel dat het er wel in staat, is misschien die foto wel zo stom dat we eigenlijk willen dat niemand er vanaf weet. Maar we stonden er in en de foto was niet horrible, en nog geen 10 minuten later ging mijn brein alweer verder, dit moest gebeuren, zus moest nog worden gedaan. Totdat ik mijzelf tot een halt riep en trachtte te genieten van het moment, hoe kort ook, we hebben het gehaald!
Voor diegene die het willen lezen Liefgoed
Enige weken geleden hadden Mo & ik voor Liefgoed (mijn andere bezigheid) een interview gegeven aan het Parool met fotograaf en al. Dagen van spanning volgden, wanneer zou het geplaatst worden. Eerste planning was de zaterdag maar er bleek onvoldoende ruimte, toen de maandag maar toen gaf Bono opeens een optreden, toen de dinsdag maar nee, en toen werd het stil, heel stil, zo stil dat we het ergste vreesden. We werden gerustgesteld door het Parool dat het er zeker in zou komen, alleen wanneer viel niet te zeggen.
Tja, dat is natuurlijk vreselijk voor iemand zoals ik die graag de controle houdt. Ik heb niet voor niets zo'n lekkere horizontale lijn op m'n Jupiterberg, ook al is het er maar 1 het is dan wel een dikke. Dus ik had de keuze tussen hoop en loslaten en aangezien ik een hekel heb aan 'hoop' want dat geeft bij mij aan dat ik er helemaal geen invloed op kan uitoefenen koos ik voor loslaten, want daar kon ik in iedergeval iets mee. Nou ja, loslaten, voor zolang dat dan duurt bij mij, want ik zou mijzelf niet zijn als ik dan uiteindelijk een week later toch een mailtje stuur, zij het met veel humor, ook al heb ik de lus van humor niet in mijn handen, het sloeg wel aan. En snel, want we kregen direct de melding dat het de volgende dag geplaatst zou worden.
Spanning alom, we durfden het niet echt te melden, want ja, de vorige keren ging het ook niet door en stel dat het er wel in staat, is misschien die foto wel zo stom dat we eigenlijk willen dat niemand er vanaf weet. Maar we stonden er in en de foto was niet horrible, en nog geen 10 minuten later ging mijn brein alweer verder, dit moest gebeuren, zus moest nog worden gedaan. Totdat ik mijzelf tot een halt riep en trachtte te genieten van het moment, hoe kort ook, we hebben het gehaald!
Voor diegene die het willen lezen Liefgoed