Handen in beeld: trouwe vriendschap
Bij handen in beeld plaats ik een foto waarbij de handen of vingers centraal staan. De foto wordt gekoppeld aan een situatie of thema wat op dat moment bij mij speelt, in combinatie met handlijnkunde.
foto via Favim bron childhoodlight tumblr
In de zomervakantie is het beste vriendinnetje van onze dochter verhuisd naar Duitsland. Dit is niet zoals je wellicht denkt met heel veel tranen gepaard gegaan maar op een verbazingwekkende realistische wijze voor 7 jarigen. Natuurlijk staat er een foto van hun samen naast het bed van dochterlief en toen het allemaal nog vers was moest deze foto zelfs mee wanneer ze uit logeren ging bij opa en oma.
Maar met het verstrijken van de tijd hoor je de naam minder en minder. Af en toe wordt er een kaartje heen en weer gestuurd, maar daar blijft het dan ook bij. Tot het moment dat er iets belangrijks staat te gebeuren, de verjaardag, en dan is er toch die ene vriendin die er perse bij moet zijn. Nu ging dat niet lukken, maar het werd toch zo geregeld dat ze elkaar zien een week daarvoor. En dan maakt het niet meer uit of ze wel of niet die ene dag er is, maar worden er voorbereidingen getroffen, knutsels gemaakt voor, en de dagen geteld tot dat ene moment. Vandaag is het zover en het liefst zou ze het eindeloos verlengen, maar ze weet dat dat niet gaat.
Het is mooi om te zien hoe ze hier mee omgaat, het vasthouden en weer laten gaan. Haar mooie mercuriuslijn helpt hierbij natuurlijk: het vertrouwen hebben dat dingen altijd op hun pootjes terecht komen. Het feit dat ze geen enorme knokkel heeft op haar saturnusvinger (middelvinger) tussen het onderste en het middelste kootje helpt ook: geen enorme moeite hebben met loslaten. De kenmerken van grote trouw: vierkante hand en vierkante duim zie ik niet bij haar terug. Maar het andere uiterste, de hoofdlijn richting neptunus: uit het oog uit het hart, heeft ze zeer zeker niet.
Enfin, eind van de middag komt de hereniging weer tot een einde, maar wie weet is er nog hoop voor een hele kleine verlenging naar de zondag.
In de zomervakantie is het beste vriendinnetje van onze dochter verhuisd naar Duitsland. Dit is niet zoals je wellicht denkt met heel veel tranen gepaard gegaan maar op een verbazingwekkende realistische wijze voor 7 jarigen. Natuurlijk staat er een foto van hun samen naast het bed van dochterlief en toen het allemaal nog vers was moest deze foto zelfs mee wanneer ze uit logeren ging bij opa en oma.
Maar met het verstrijken van de tijd hoor je de naam minder en minder. Af en toe wordt er een kaartje heen en weer gestuurd, maar daar blijft het dan ook bij. Tot het moment dat er iets belangrijks staat te gebeuren, de verjaardag, en dan is er toch die ene vriendin die er perse bij moet zijn. Nu ging dat niet lukken, maar het werd toch zo geregeld dat ze elkaar zien een week daarvoor. En dan maakt het niet meer uit of ze wel of niet die ene dag er is, maar worden er voorbereidingen getroffen, knutsels gemaakt voor, en de dagen geteld tot dat ene moment. Vandaag is het zover en het liefst zou ze het eindeloos verlengen, maar ze weet dat dat niet gaat.
Het is mooi om te zien hoe ze hier mee omgaat, het vasthouden en weer laten gaan. Haar mooie mercuriuslijn helpt hierbij natuurlijk: het vertrouwen hebben dat dingen altijd op hun pootjes terecht komen. Het feit dat ze geen enorme knokkel heeft op haar saturnusvinger (middelvinger) tussen het onderste en het middelste kootje helpt ook: geen enorme moeite hebben met loslaten. De kenmerken van grote trouw: vierkante hand en vierkante duim zie ik niet bij haar terug. Maar het andere uiterste, de hoofdlijn richting neptunus: uit het oog uit het hart, heeft ze zeer zeker niet.
Enfin, eind van de middag komt de hereniging weer tot een einde, maar wie weet is er nog hoop voor een hele kleine verlenging naar de zondag.